Bemol (b) obniża dźwięk o pół tonu, zmieniając jego nazwę. Do nazwy nuty, której dotyczy, dodajemy końcówkę „es”.
Wyjątek stanowi obniżone h, h z bemolem to b.
Inne wyjątki to es (nie ees) i as (nie aes).
Dźwięki b1 i b2
b1 leży na trzeciej linii + b
b2 leży nad pierwszą dodaną linią + b
Enharmonia to inny zapis dźwięków o tej samej wysokości.
Znając rolę bemola i krzyżyka, potrafisz już zagrać znacznie więcej dźwięków, niż wcześniej. Przypomnij sobie półtony naturalne, które występują między dźwiękami e i f oraz h i c. Dlatego:
Pozostałe pary enharmoniczne, oddalone od siebie o cały ton, wymagają podwyższenia jednego dźwięku i obniżenia drugiego, aby spotkać się na tej samej wysokości:
cis = des, dis = es, fis = ges, gis = as, ais = b.
Wybór nazwy dźwięku nie jest przypadkowy. Chodzi o wzory:
Wykonując obie linijki, w granych dźwiękach nie ma różnicy, ale chcąc zapisać gamę G dur, konstrukcja musi być sekundowa. Dlatego w zapisie tylko pierwsza melodia jest gamą.
tent ex tjestd urzotr
udnie jps zecz ytać
Podobnie w przypadku gamy e moll harmonicznej.
Tylko pierwsza melodia jest gamą.
ten tekst jest dużo
łatwiej przeczytać
Zapisując muzykę zgodnie z wzorami (zasadami), dużo łatwiej jest ją wykonywać i rozumieć.
O ile płynne przejście palcem wskazującym z b na h jest możliwe, o tyle przejście z h na b, używając jednego palca, stanowi problem.
Dlatego alternatywnie dźwięk b wykonujemy poprzez dodanie do chwytu a klapy Ta, znajdującej się z boku saksofonu.
Podobnie, klapa Tc pomaga w płynnym łączeniu dźwięków h i c.
a + Ta = b
h + Tc = c
W tym ćwiczeniu wszystkie dźwięki ais (enharmoniczne b) wykonujemy korzystając z klapy Ta.
Zwróć uwagę na zmianę metrum w taktach 10, 11 i 12.
Stosuj odpowiednią aplikaturę:
Gama F dur
(majorowa)
Gama d moll – eolska
(minorowa)
Gama d moll – harmoniczna
(minorowa)
2< – sekunda zwiększona
Ćwicz gamy:
Copyright © 2023 Adam Wojtasik | Created by Alproject
Jeśli nie masz jeszcze konta, kliknij poniższy przycisk, aby je utworzyć.
Stwórz nowe konto