Umiejętność gry na instrumencie jest dużą sztuką. Aby osiągnąć ten cel, potrzebna jest systematyczna praca i determinacja. Na początku nauki zapału zwykle nie brakuje. Każdy lubi uczyć się nowych rzeczy, szczególnie tak atrakcyjnych, jak gra na instrumencie. Należy jednak pamiętać, że jest to czas wykształcania się nawyków, które stanowią trzon późniejszych umiejętności. Nie ma wątpliwości co do tego, że podstawy w każdej dziedzinie są niezwykle ważne, a mimo to bardzo często wpadamy w pułapki, które finalnie rodzą zniechęcenie i frustrację. Wszystko dlatego, że pomijamy niezbędne kroki rozwojowe, paradoksalnie właśnie w celu uatrakcyjnienia nauki. Chcąc uzyskać szybki efekt, wprowadzamy techniki gry, na które uczeń nie jest gotowy. Nie ma wówczas miejsca na pełne zrozumienie materiału, także pod względem teoretycznym.
Każdy uczeń jest inny, pewne informacje i umiejętności przyswaja natychmiast, na inne potrzebuje więcej czasu. Dlatego porównywanie do innych jest niebezpieczną formą motywacji. Wzmocni najzdolniejszych, ale uczniowie mający mniej naturalnych predyspozycji, mogą bezpowrotnie porzucić naukę, a przecież absolutnie każdy może się rozwijać i grać coraz lepiej. To właśnie nastawienie na szybki efekt, dobry wynik, prowadzi do zniechęcenia i frustracji, nie tylko ucznia, ale również nauczyciela.

Do podręcznika dołączone są nagrania. Uczeń od pierwszego dźwięku może grać muzykę, doświadczając kolejnych technik i zagadnień. Nagrania są dostępne w dwóch wersjach: saksofon z akompaniamentem i sam akompaniament. Pozwala to usłyszeć „wzór”, a następnie samemu zagrać efekt ćwiczeń. Nagrania partii saksofonu realizowane były przez moich uczniów o różnym stopniu zaawansowania, przez okres dwóch lat. Dlatego można usłyszeć pewne niedoskonałości, oraz różnice w brzmieniu i sposobie gry, mimo że każdego z nich uczyłem w podobny sposób. To również dowód na to, że każdy uczeń jest inny, każdego należy traktować indywidualnie.
Szczególnie polecam nie tylko granie, ale także nagrywanie własnych wykonań. Rozpoczynając naukę gry, uczeń zaabsorbowany jest mnóstwem czynności, które musi zrealizować w określony sposób w konkretnym momencie. Dopiero wraz z czasem, poświęconym na prawidłowe ćwiczenie, będą mogły wykształcić się nawyki, które znacznie ułatwią to zadanie. Do tego momentu trudno jest skupić pełną uwagę na słuchaniu własnej gry, co może wydawać się dziwne doświadczonemu muzykowi. Nagrywanie się jest doskonałą metodą wspomagającą rozwój, nie tylko z powodów wspomnianych wcześniej, może być także świetną zabawą urozmaicającą ćwiczenie. Korzystanie z profesjonalnego programu i mikrofonu z pewnością pozwoli uzyskać lepszą jakość nagrań, ale wystarczy to, co każdy ma w kieszeni – smartfon. Chodzi o to, żeby grać i słuchać, a jakość nagrań pełni rolę absolutnie drugorzędną. Bardzo ważna jest cierpliwość i
„pozwolenie sobie” na niedoskonałość. Graj, nagrywaj, próbuj. Nawet jeśli nie jest idealnie. Jutro może być lepiej, a za tydzień czy miesiąc – znacznie lepiej. Nie kasuj starych nagrań. Będziesz miał możliwość przekonania się o własnych postępach. Porównywanie się ze sobą samym jest bardzo uczciwe.

Podręcznik skierowany jest dla wszystkich, którzy chcą poznać technikę gry na saksofonie, jednocześnie ucząc się niezbędnych zasad teorii muzyki. Duża ilość praktycznych wskazówek i przystępny język, mają pozwolić na samodzielną naukę gry (choć kontakt z „mistrzem”, szczególnie w początkowym etapie bardzo pomaga).
Z podręcznika mogą korzystać nauczyciele szkół muzycznych, systematycznie realizując kolejne zagadnienia. Może stać się dla nich doskonałym narzędziem, wspomagającym pracę ucznia między kolejnymi zajęciami. Informacje przekazywane uczniowi ustnie podczas lekcji często umykają z chwilą opuszczenia przez niego sali lekcyjnej. Podręcznik przypomni podstawowe wiadomości, a najmłodsi uczniowie będą mogli ćwiczyć z niezbędnym wsparciem rodziców.
Efekty pracy ucznia wreszcie będą konkretne i uchwytne.
Uczniowie bardziej zaawansowani mogą traktować materiał wybiórczo, skupiając się na aspektach stanowiących trudność. Praca nad jakością dźwięku, intonacją, artykulacją to proces, który u świadomego instrumentalisty nigdy się nie kończy.